Natuurlijk ben ik niet echt surfend van Byron Bay naar Melbourne gereisd, hiervoor rijjdt gewoon een bus. Wel heb ik op zoveel mogelijk plaatsen geprobeerd te surfen, na mijn surflessen heb ik de slag te pakken gekregen. Ik ben me ervan bewust dat het alweer even geleden is dat ik iets heb geschreven, het is momenteel niet echt mijn hobby om achter een computer te zitten en te typen. Hiervoor heb ik iedere dag een veel te druk programma van leuke dingen doen, trips plannen en nieuwe mensen ontmoeten. Maar nu dus even een lang blog van mijn reis van Byron Bay naar Melbourne.
De lessen in Byron Bay waren het geld meer dan waard, erg goede, geduldige en, niet onbelangrijk, gezellige instructeurs. Allereerst kregen we wat les over het gevaar van de golven en de stroming, hoe kun je zien op welke plaatsen je goed kunt surfen, etc. Hierna was het tijd voor de warming up en ‘droogsurfen’. Hoe je een golf pakt en hoe je vervolgens het beste op je plank kunt gaan staan. Na een aantal keer oefenen mochten we het water in, spannend. Na een aantal mislukte pogingen stond ik dan, daar ging ikvooruit richting het strand. Natuurlijk haalde ik het nooit en viel al snel in het water. Een van de instructeurs kwam me bij de volgende poging helpen en gaf me een paar tips waardoor ik beter op de plank bleef staan. En daar ging ik voor mijn tweede keer, wheew! Om me heen zag ik meer mensen die het lukten om te blijven staan, een hele golf lang. Na de pauze zou het nog beter moeten gaan. Mijn instructeur nam me zelfs mee verder de oceaan in voor een wat grotere golf. Helemaal super, de terugreis zat het busje vol met vermoeide maar blije gezichten.
’s Avonds in het hostel was gelukkig een rustige avond. De avond ervoor waren we met een groepje op stap geweest en iedereen was hier nog aardig kapot van. Na een middag surfen en slechts enkele uurtjes slaap dook ik dan ook vroeg mijn bedje in om uitgeslapen te zijn voor mijn tweede les. Een groepje Brazilianen uit het hostel ging vandaag ook mee met de les. Het begin van de les was erg vergelijkbaar met die van de vorige dag. De weercondities bekijken, vandaag blijkt het water wat extremer te zijn dan de vorige dag, en een warming up. Hierna worden de tweede dag mensen uit de groep gepikt. We krijgen een korte introductie wat betreft sturen en vaart maken. En dan het water in. Hier ontdek ik dat de condities idd extremer zijn dan de vorige dag. De golven klappen om ons heen en de stroming is erg sterk. Met veel moeite pak ik dan ook mijn eerste golf, hoewel de instructeurs helpen waar ze kunnen krijg ik het niet voor elkaar zelfstandig op te staan. Na de pauze gaat het iets beter, maar tevreden ben ik absoluut niet. Uitgeput kom ik terug in het hostel, desondanks laat ik me overhalen mee te gaan stappen. Het is bijna een verplichting in Byron Bay om het nachtleven goed te ontdekken. Niet een heel groot probleem natuurlijk. De volgende ochtend nemen we wel een duik in de oceaan om wakker te worden en de kater er uit te halen. En daarna begon mijn laatste les alweer.
Deze keer gingen we naar een anders strand, waar de weercondities beter zijn dan de dag ervoor. Aangezien het water beter was ging het surfen ook een stuk beter. Mijn instructeur besloot me meenemen naar de hogere golven, aangezien het mijn laatste dag was moest dit natuurlijk wel. Hiervoor moesten we wel voorbij de shoreline zien te komen. Hoewel hij me vol goede moed meetrok door alle golven heen, raakte ik in paniek. Al dat water en er leek geen einde te komen aan de golven. Helaas, dat werd hem niet vandaag. Hij drukte me aan het eind van de dag op het hart dat ik moest blijven oefenen en terug moest komen om alsnog door de shore heen te komen. Oefenen zal ik zeker blijven doen, maar tijd om terug te komen is er helaas niet echt. Na afscheid te hebben genomen van iedereen van de surfschool braken mijn laatste avond en dag aan. ’s Avonds nog even een drankje gedaan met iedereen en de volgende dag stond een trip naar Nimbin op het programma. Nimbin is een echt hippie dorpje, zoals Byron Bay ook ooit was voordat het toeristisch werd. Met de Happy coach gingen we op weg. Allereerst stopten we op een rustige plek met een ‘verstopte’ waterval. Een erg mooi landschap waar je bijna niet hardop durft te praten, zo stil en rustig is het. Hierna stopten we voor een drankje in een echte country pub. Niet heel bijzonder, maar een pub in de middle of (bijna) nowhere is dan wel weer bijzonder. En toen was het moment van de dag aangebroken, Nimbin. Een gek dorpje, iedereen zit op straat, uberrelaxed van alle jointjes en andere drugs. De gevels van de huizen en winkels zijn vol van kleur en iedereen op straat bied je ‘cookies’ aan. Dit moet natuurlijk geprobeerd worden, maar we worden gewaarschuwd dat ze vrij sterk zijn. Ik neem een klein stukje van het koekje, smaakt naar kokos. Verder niet heel bijzonder, dit was vermoedelijk niet zo’n sterke als gezegd was. We lopen wat rond in het dorpje en barbecuen met worstjes van kangaroe vlees. Nog niet zo’n beestje gezien hier, maar al wel geproefd. Lekker, maar nu nog een keer het echte vlees!
Voor de Brazilianen is het ook de laatste dag in Byron, aangezien The Lighthouse een echte attractie is hier en we hier allen nog niet zijn geweest besluiten we een wandeling hierheen te maken. We doen dit aan het eind van de middag zodat we hopelijk de zonsondergang mee kunnen maken. Het is een lange wandeling, maar met veel mooie uitzichten. Hoewel de Brazilianen erg vriendelijk zijn geweest de hele week, hebben ze wel snel de neiging om in hun eigen taal te gaan praten. Zo ook tijdens deze wandeling, zeker wanneer we ook nog 2 Portugeese dames tegen het lijf lopen. Desondanks een leuke wandeling, de zonsondergang hebben we gemist. Aangezien we allemaal een bus te halen hadden moesten we wel een beetje opschieten. Achteraf bleek het ook te bewolkt voor een mooie zonsondergang en begon het zelfs een beetje te regenen. Na het afscheid van iedereen vertrok ik naar mijn bus met als bestemming: Surfers Paradise.
Hier kan ik weinig over vertellen, ik kom vermoeid van Byron Bay aan, zaterdagavond en ik lig om 11 uur in mijn bed. Veel mensen hadden me gewaarschuwd dat Surfers Paradise erg toeristisch is, en dit blijkt ook zo te zijn. Waarschijnlijk is het leuk om hier een paar dagen te verblijven wanneer je wat mensen leert kennen. Maar aangezien ik hier slechts 1 nachtje verblijf neem ik niet de moeite en wandel zelf de stad in. Het weer is er niet naar, het regent een beetje en warm genoeg om het water is het niet. Op het strand ontdek ik dat er een beachvolleybal toernooi aan de gang is. Hier blijf ik een tijdje bij kijken tot ik weer naar mijn bus moet.
De rit neemt me mee naar Spot X. Een surfkamp in een klein dorpje tussen Byron Bay en Coffs Harbour (mijn volgende bestemming). Ik ‘kampeer’ hier in een cabin. Hoewel ik me had opgegeven voor een tipi blijkt er enige miscommunicatie te zijn. Vooruit, een cabin is net zo prima. Ik arriveer redelijk laat, op het kamp is een klein feestje aan de gang. De crew is vrij en nemen het er even van, aangezien ik net aankom ben ik natuurlijk welkom op het feest. Even hang ik hier rond voor ik mijn bed induik. De volgende ochtend maak ik een strandwandeling waarbij ik mijn eerste kangaroes zie! Helaas heb ik mijn camera niet mee, dus wandel ik terug om een surfboard te huren. De hele middag oefen ik met opstaan en golven pakken. Ik wordt aangemoedigd door een jongetje die met zijn moeder aan het bodyboarden is, ook een grote sport hier in Australie aan de kust. Naast strand en surfen is er weinig te doen op deze plek. Jammer ook dat het weer niet echt opknapt, ’s avonds zitten we met een aantal in het keukendeel van de camping. Het surfkamp draait films in de tvkamer, hier besluiten we ook maar plaats te nemen. De dag daarop is het weer nog niet echt beter, ik besluit vandaag dan ook maar verder te gaan. Maar natuurlijk niet voordat ik bewijs heb echt kangaroes te hebben gezien. Een nieuwe wandeling met camera, deze keer wel geslaagd!
Mijn volgende stop is Coffs Harbour, opnieuw alleen maar regen. Iedereen blijft dan ook zoveel mogelijk in het hostel, een makkelijke manier om mensen te leren kennen. Ik ontmoet 2 Engelse jongens waarmee ik de volgende dag spendeer. Deze keer wel met zon, ik huur weer een plankje terwijl zij gaan bodyboarden. Op het eerste strand zijn de golven te ruig en is het erg moeilijk om een beetje uit de shore te komen. We besluiten naar een ander strand te gaan met rustiger water. Aangezien we ons hier meer in een baai bevinden is dit ook geen groot succes. We besluiten te gaan kanoen met een groep uit het hostel. Iedereen probeert zo snel mogelijk te kanoen, onze kano blijft voortdurend achter aangezien we niet zo serieus zijn als de rest. Al met al een prima tocht in een prachtig natuurlandschap. Helaas geen foto’s, het leek me niet verstandig de camera mee te nemen bij al dat water. De rest van de dag spenderen we weer op het strand en in het hostel. De dag daarop reis ik alweer verder naar mijn volgende bestemming: Port Macquarie. ’s Ochtends nemen we nog even snel een duik in de oceaan en dan stap ik in de bus. Bij de halte wordt ik opgehaald door Tony, eigenaar van het hostel waar ik in verblijf. Tony heeft zelf al veel gereisd en is een aantal jaar geleden dit hostel begonnen. Een erg knus optrekje waar je je even thuis waant. Leuke mensen en mooie stranden, een klein stadje met een koala hospital. Deze dagen ga ik surfen, wandel wat door de stad, ’s avonds kijken bij wat live muziek en natuurlijk bezoek ik het koala hospital. Erg schattige beestjes, helaas mogen we ze niet aaien aangezien ze allemaal wel wat hebben. De meeste beestjes hier zijn aangereden door een auto of aangevallen door een hond.
Na Port Macquarie ga ik op weg naar Newcastle. Nog zo’n klein stadje waar eigenlijk weinig te doen is. Nog geen week geleden was hier een sharkattac op een surfer, geen goed idee om hier het water in te gaan dus. Ik verblijf hier 2 nachten, maar eigenlijk slechts 1 dag. Zaterdagavond kom ik aan, ik word opgehaald door Anna, de eigenares van het hostel. Ze kent Tony ook goed en is dan ook erg enthousiast dat ik hiervoor bij hem logeerde. Tijdens de rit van de bushalte naar het hostel ken ik bijna haar hele leven, een erg aardige vrouw. Aangekomen in het hostel blijken mijn kamergenoten op het punt staan te gaan stappen. Of ik zin heb om mee te gaan, geen probleem! Newcastle blijkt niet een erg leuke stad te zijn om te gaan stappen, vooral clubs met jonge mensen en meisjes in korte jurkjes. Ik pas er dan ook niet echt tussen en blijf niet lang hangen. Gelukkig zijn er nog een paar uit het hostel die niet laat terug gaan. De volgende dag zitten wij dan ook redelijk fris aan het ontbijt. Samen met engelsman Tom ga ik met de gratis bus naar het strand. Hier is de Iron Man contest aan de gang. Ik stel me grote brede mannen voor die trucks verslepen (de sterkste man), maar nee, het blijken mannen en vrouwen te zijn die een ijzersterke conditie hebben. We komen aan terwijl de vrouwen bezig zijn. Allereerst zwemmen ze zo’n 400 meter door de shore waarop ze een stuk over het strand rennen, dan doen ze ditzelfde rondje nog eens op een lifeboard en vervolgens met een kajak. De golven slaan ze om de oren en ze blijven maar doorzetten. Mijn ongeloof groeit met de activiteit die ze doen en ik kijk vol bewondering naar deze vrouwen. Hierna zijn de mannen aan de beurt, geen brede gespierde mannen, maar juist hele sportieve. Zo’n 20 man duikt het water in voor hun eerste ronde. Nadat ze hebben gezwommen, geboard en gekajakt vallen er 4 man af. De rest doet dit allemaal nog eens overnieuw tot er uiteindelijk 8 man over is. Ik vind het ongelooflijk en snap nu waarom deze sport zo groot is in Australie. Tom verteld me dat er ateleten zijn die de Olympische Spelen afzeggen om aan de Iron Man contest mee te doen.
Na deze vermoeiende sport hebben we wel wat ontspanning nodig en lopen naar de ‘kermis’. Niet echt bijzonder en rete duur, wat oplaasglijbanen en een zweefmolen. We blijven dan ook niet lang en stappen in de gratis bus naar het hostel. Een geslaagde dag hier in Newcastle. ’s Avonds is een echte zondagavond, iedereen is brak van de avond ervoor en we maken er een spelletjes avond van. Ik neem weer afscheid van iedereen, mijn bus richting Melbourne vertrekt de volgende ochtend al vroeg.
Er staat me een lange rit te wachten, eerst naar Sydney waar ik een paar uur heb voor mijn volgende bus vertrekt die in de nacht doorrijdt naar Melbourne. Ik probeer morgen een nieuwe blog te schrijven over Melbourne waar ik Karlijn weer ontmoet en The Great Ocean Road die we net achter de rug hebben.